Jedną z idei określających neopragmatyzm, przynajmniej w niektórych jego odmianach, jest zagadnienie normatywności w kontekście epistemicznego autorytetu społeczeństwa. Rozpocznę od wyodrębnienia go i objaśnienia. Następnie rozważę, czy i w jakiej mierze stanowi ono przykład odwróconego platonizmu, przy tym odwołam się kontekstowo do innych wątków platońskich w neopragmatyzmie. W ten sposób spróbuję uzasadnić uogólnienie, zgodnie z którym figura Platona, obok Kanta, jest tym dla neopragmatyzmu, czym figura ojca dla freudyzmu: obiektem, o który się zabiega, a równocześnie przeciw któremu się walczy. W nieredukowalności tego ambiwalentnego odniesienia do Platona tkwi więcej niż siła bibliograficznego przypisu: w przypadku neopragmatyzmu jest to moc tożsamościowego zadłużenia, którego spłata oznaczałaby atrofię wątków pragmatycznych w kulturze, a tym samym zanik pewnego nieortodoksyjnego samego wymiaru platonizmu.