Istnieją właściwości, które są mocne ontologicznie, i takie, które są mniej silne. Z różnych powodów semantycznych i kulturowych skłaniamy się do przypuszczenia, że bycie płci żeńskiej lub męskiej, często używane jako orzeczenie wskazujące na właściwość pierwszego typu, w istocie należy do grupy drugiej. Bycie kobietą albo mężczyzną nie wydaje się w zasadzie decydujące dla definicji ludzkiej indywidualności. A jednak w wielu kontekstach zarówno kwestia płci jak i tożsamości seksualnej wydaje się być determinująca, bowiem wtłaczająca w określone role. O ile w kontekście kultury europejskiej zwykło się wyróżniać dwie przeciwstawne sobie płcie, o tyle w “Uczcie” Platona zawarte są pewne mity dotyczące zagadnienia płci i erotyki, które wskazują na pewną niekompletność powszechnie panującej teorii. Na uwagę zasługuje opowieść Arystofanesa o trzech pierwotnych płciach ludzkości interpretująca rolę tego mitu w kontekście współczesnej nauki i wyjaśniająca, w jaki sposób koncepcje trzeciej płci i androgynii były aktualizowane przez seksuologię i psychoanalizę od XIX wieku. Podobieństwa ze stanowiskami starożytnymi ukazują trafność i moc ogólnych propozycji mitów, za pomocą których wyjaśniano pojęciowe związki androgynii czy trzeciej płci z preferencjami erotycznymi, o czym zechcę opowiedzieć w proponowanym wystąpieniu.